Ο Αλέξης Τσίπρας ξύπνησε ζοχαδιασμένος εκείνο το πρωϊνό του Σεπτέμβρη. Ζήτησε τον α-λα-Φλαμπουρά φρέντο εσπρέσο του, κάθισε στην κορυφή της οβάλ τραπεζαρίας και έδωσε σήμα στον εξ απορρήτων του: "Αυτό που θα σου πω απαιτεί την απόλυτη μυστικότητα σε όλα τα επίπεδα, γι'αυτό και χρησιμοποιώ την κρυφή γραμμή. Θέλω σε μία ώρα να είναι όλοι εδώ, υπουργοί, υφυπουργοί, πρόεδρος ΕΠΟ. Πράξε γρήγορα". 
Όπερ και εγένετο. Σε μία ώρα, υπό το πέπλο απόλυτης μυστικότητας, όλοι οι αξιωματούχοι που ήταν προσκεκλημένοι είχαν τρυπώσει από την πίσω πόρτα του μεγάρου Μαξίμου. 
"Σας κάλεσα όλους εδώ σήμερα, σε τούτη την ιδιαίτερη μέρα, για να ανακοινώσω τις αποφάσεις μου και το σχέδιο δράσης σε σχέση με την εξωτερική πολιτική της χώρας μας. Αυτά που θα σας πω πρέπει να μείνουν εδώ, ενώ όποιος παραβεί το απόρρητο της συγκεκριμένης συνομιλίας, θα καρατομηθεί.
Για να μπω κατευθείαν στο ψητό, έχω αποφασίσει να λύσω το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας, και είμαστε σε προχωρημένες επαφές με τον ομόλογό μου Ζόραν Ζάεφ έτσι ώστε να το προχωρήσουμε άμεσα. Έχουμε την στήριξη του διεθνούς παράγοντα, και πιστεύω ότι αυτό το momentum δεν πρέπει να χαθεί. Από την άλλη πλευρά, έχουμε ένα πρόβλημα. Για να περάσει αυτή η συνθήκη αναίμακτα από τον ελληνικό λαό, πρέπει να γίνει κάτι που μου ήρθε χτες το βράδυ, καθώς έβλεπα βιντεάκια αυτοβελτίωσης στο youtube. ΘΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΟΚ!"
Νεκρική σιγή έπεσε στο δωμάτιο. Ο γαύρος Τζανακόπουλος ψέλλισε... "Μμμμα πώς θα το κάνουμε αυτό πρόεδρε;" 
"Την περίμενα αυτή την ερώτηση, Δημήτρη. Λοιπόν το να συμβεί αυτό είναι απλό. Πλέον οι δουλειές έχουν αλλάξει, δε είναι εύκολο για τους προέδρους να στήσουν παράγκα και να επηρεάζουν διαιτητές. Πρώτα, θα πάρουμε τηλέφωνο τον Μαρινάκη και θα του ανακοινώσουμε την απόφασή μας. Αυτό το αναλαμβάνεις εσύ, θα σε ακούσει. Στη συνέχεια θα πάει στους παίκτες και στον προπονητή του και θα τους πει να χάσουνε μέσα-έξω από τον ΠΑΟΚ, επειδή έχουμε να μιλήσουμε με πολλούς προέδρους θα χωριστούμε, έχω βάλει σε αυτό το μπολ το όνομα μίας ομάδας, ο κάθε υπουργός θα τραβήξει ένα χαρτάκι στην τύχη και θα πείσει τον αντίστοιχο πρόεδρο. Τα έχω ξεσηκώσει από τις πολυεθνικές αυτά, team building activities. Σε περίπτωση που έχουμε πρόβλημα με τους ξένους διαιτητές επειδή έχουν δείξει μία τάση στο να σφυρίζουν τα παιχνίδια 50-50, τότε θα βάλουμε σε εφαρμογή τα μεγάλα όπλα. Έχουμε εφαρμόσει στις μπάλες που θα χρησιμοποιηθούν στη Σούπερ Λίγκα φέτος ειδικά τσιπάκια που επηρεάζουν το βαρυτικό πεδίο.  Ας πούμε, παίζει ο ΠΑΟΚ στο Αγρίνιο με τον Παναιτωλικό και το ματς είναι 1-1, ενώ εμείς προφανώς θέλουμε να κερδίσει ο ΠΑΟΚ. Σουτάρει από τα 40 μέτρα ο Βιεϊρίνια. Πόσες πιθανότητες έχει να σκοράρει, αγαπητοί σύντροφοι; Όλοι ξέρουμε ότι αυτό είναι σχεδόν αδύνατο. Την ώρα λοιπόν που εκτινάσσεται ο τερματοφύλακας του Παναιτωλικού, πατάμε το κουμπάκι που επηρεάζει το βαρυτικό πεδίο και η μπάλα παίρνει μισό μέτρο φάλτσα. Με τον ίδιο τρόπο θα δουλέψουμε και στο κύπελλο. Ας πούμε ότι ο ΠΑΟΚ φτάνει στον τελικό με την ΑΕΚ, και βγαίνει μία σέντρα, αλλά αυτή δεν φτάνει στον προωθημένο Ακπόμ. Εκεί αναλαμβάνει το σύστημα επηρεασμού των βαρυτικών πεδίων, η μπάλα μεταφέρεται στο πίσω πόδι του Ακπόμ που έχει ήδη ξεκινήσει για ψαλιδάκι, και βουαλά, πρωτάθλημα και κύπελλο εκεί που θέλουμε" 
Οι προσκεκλημένοι έμειναν άναυδοι. Ώστε ήταν τόσο απλό, πώς δεν το είχαν σκεφτεί νωρίτερα. 
Οι μέρες και οι μήνες πέρασαν και όλα πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο. Το πρωτάθλημα και το κύπελλο πήγαν στη Θεσσαλονίκη, σε μία πανελλήνια συνωμοσία έτσι ώστε να περάσει η συμφωνία των Πρεσπών. 

Αν ακόμη παρακολουθείς αυτές τις γραμμές, ίσως αναρωτιέσαι το προφανές: Είναι δυνατόν να διαβάσει κανένας τις παραπάνω μαλακίες και να τις πιστέψει;
Πόσο πιθανόν είναι αθλητικά, μία ομάδα να αγωνίζεται σε ένα πρωτάθλημα 30 αγωνιστικών και να είναι η μοναδική στην Ευρώπη που έχει κάνει ρεκόρ 26 νικών, 4 ισοπαλιών και 0 (μηδέν) ηττών και να μην αξίζει τίποτε; Πόσο πιθανό είναι να έχουν "στηθεί" δεκάδες αθλητικά γεγονότα που έχουν κριθεί σε μία ασύλληπτη φάση ή σε ένα δευτερόλεπτο, με την ελπίδα να περάσει μία πολιτική συμφωνία; 
Όχι μόνο στον ΠΑΟΚ, αλλά και στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υπήρχε σεζόν που να έκλεισε με τέτοιο εμφατικό, με τέτοιο ολοκληρωτικό τρόπο. 
Ο ΠΑΟΚ είναι πανάξιος πρωταθλητής κερδίζοντας με ξένους διαιτητές ένα πρωτάθλημα, μέσα-έξω όλους τους αντιπάλους του. 
Και έχει πάρει το τρίτο συνεχόμενο κύπελλο Ελλάδος, απέναντι στην ίδια ομάδα, που όση συνωμοσιολογία και να επιστρατευτεί, δεν μπορεί να καλύψει την εις βάρος της διαφορά δυναμικότητας. 

Το επιπλέον δύσκολο για να πείσεις την ελληνική φίλαθλη γνώμη ότι αυτό το πρωτάθλημα έχει το οποιοδήποτε "στίγμα" είναι ότι όσοι θυμούνται τι εστί στημένο, με πέναλτι να σφυρίζονται τρία μέτρα έξω από την περιοχή, με παίκτες να παίζουν περισσότερο θέατρο παρά ποδόσφαιρο, απλά χαμογελούν. Η εικόνα μιλάει καλύτερα από τα λόγια:


Ας αφήσουμε λοιπόν όλους αυτούς που ξεροστάλιασαν στην Τούμπα όλα τα πέτρινα χρόνια, αυτούς που μάζευαν χρήματα τα καλοκαίρια μετά το 2000 για να μην φύγουν οι παίκτες της ομάδας με προσφυγή, αυτούς που έτρεχαν σε καταλήψεις και μικροφωνικές, αυτούς που εξαπατώνταν από "επενδυτές" και "σωτήρες", να γουστάρουν επιτέλους αυτό που αξίζουν. Την δικαίωση για ένα σύλλογο που πίστεψαν από παιδιά, το καμάρι της Βόρειας Ελλάδας που εκφράζει την Θεσσαλονίκη, την Πόλη, την προσφυγιά και την περηφάνεια. 

Παρακάτω ακολουθούν ορισμένες δηλώσεις από "αντιπάλους", οι οποίες έγιναν κατά τη διάρκεια της φετινής χρονιάς. Απολαύστε υπεύθυνα: 

Πέτρος Μάνταλος, ποδοσφαιριστής ΑΕΚ, αρχηγός ομάδας
«Για μένα ο ΠΑΟΚ ήξερε να παίρνει τα αποτελέσματα, κάτι που δεν κάναμε εμείς και ο Ολυμπιακός. Πήρε τα αποτελέσματα σε έδρες που αφήσαμε βαθμούς. Σίγουρα τα ντέρμπι στην αρχή ήταν τυχερός αλλά έδειξε σταθερότητα. Με το καλό να κατακτήσει το πρωτάθλημα»

(Πηγή: https://www.voria.gr/article/mantalos-dikea-protathlitis-o-paok-na-ekdikithoume-ston-teliko )

Σάββας Θεοδωρίδης, επίτιμος πρόεδρος Ολυμπιακού

 «Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, αν και έγιναν μερικά που δεν τα είχε ανάγκη, είναι δίκαια πρωταθλητής ο ΠΑΟΚ γιατί μας κέρδισε σε δυο παιχνίδια. Το πήρε δίκαια το πρωτάθλημα.

(Πηγή: https://www.voria.gr/article/savvas-theodoridis-o-paok-perni-dikea-to-protathlima )

Ανδρέας Φιλόπουλος, πατέρας Μ.Φιλόπουλου, ΠΑΟ

"-Παρακολουθείτε σήμερα τον Παναθηναϊκό;
-Όχι, ελάχιστα. Πού και πού μπορεί να δει κανέναν αγώνα στο ποδόσφαιρο. Συνήθως κοιτάω να δω τα αποτελέσματα, μέχρι εκεί. Να σου πω κάτι, αυτή τη στιγμή την καλύτερη ομάδα την έχει ο ΠΑΟΚ. Τι, ψέμματα να πούμε; Μετά πιστεύω ότι έρχεται η ΑΕΚ και τρίτος ο Ολυμπιακός. Εμείς είμαστε... άστε να πάνε! Έχει την καλύτερη ομάδα ο ΠΑΟΚ, έχει βάλει χρήματα. Βάλε κι εσύ χρήματα να κερδίζεις και τη διαιτησία. Το λέω χρόνια. Δηλαδή, θεωρούν πρόεδρο τον Αλαφούζο; Από πού κι ως πού;"

(πηγή: https://www.sdna.gr/podosfairo/superleague/article/583770/andreas-filopoylos )

Λευτέρης Παπαδόπουλος, στιχουργός, ΑΕΚ

"-Πάντα ΑΕΚάρα;

-Πάντα. Οταν έχανε τρελαινόμουνα. Τώρα είναι λίγο πεσμένη. Σήμερα υπάρχει μία μεγάλη ομάδα, ο ΠΑΟΚ."

(πηγή: http://www.topontiki.gr/article/316753/leyteris-papadopoylos-ti-myrsini-loizoy-tin-eho-vaftisei-einai-msmeni)

Γιώργος Βασιλειάδης, υφυπουργός αθλητισμού, Ολυμπιακός
«Θα είναι πολύ ευχάριστο και το λέω χωρίς καμία πολιτική χροιά, μια μεγάλη ομάδα να κατακτά ξανά το πρωτάθλημα, ένα πρωτάθλημα το οποίο είχε τις λιγότερες δυνατές σκιές. Θέλω να τονίσω ότι στα τελευταία πρωταθλήματα, έχουμε τις λιγότερες σκιές, αλλά και πολλά προβλήματα. Πέρσι, αντιμετωπίσαμε όλο αυτό που αντιμετωπίσαμε. Τα δικαστήρια, τις ιστορίες αυτές, αδικήσαμε τον εαυτό μας, αλλά και το ποδόσφαιρο αδίκησε τον εαυτό του, γιατί ήταν ένα εξαιρετικό πρωτάθλημα, μέχρι το σημείο που άρχισαν οι αντιδικίες. Νομίζω ήταν μια καλή χρονιά και ο ΠΑΟΚ, όπως όλα δείχνουν, κατακτά δίκαια το πρωτάθλημα».

(πηγή:http://www.gazzetta.gr/football/superleague/article/1344848/vasileiadis-o-paok-katakta-dikaia-protathlima-me-tis-ligoteres-skies )

Κυριάκος Μητσοτάκης, πρόεδρος αξιωματικής αντιπολίτευσης, Ολυμπιακός

"Είμαι Ολυμπιακός και το ξέρετε, αλλά φέτος αξίζουν συγχαρητήρια στον ΠΑΟΚ γιατί είχε πολύ καλή και σταθερή ομάδα όλη τη χρονιά και δίκαια παίρνει το Πρωτάθλημα."

(πηγή: https://www.sdna.gr/podosfairo/superleague/article/582651/mitsotakis-dikaia-protathlima-o-paok-einai-i-kalyteri-omada )
Όλα αυτά παρακαλώ να διαβαστούν σε στιλ "ΜΙΚΡΑ-ΜΙΚΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΜΠΑ" για όσους πρόλαβαν εφημερίδα σε φύλλο ενάμισι μέτρο που για να τη διαβάσεις έπρεπε να τη διπλώσεις στα τέσσερα και άφηνε το μισό μελάνι της εκτύπωσης στα χέρια σου. Οι νεότεροι, απλά φανταστείτε το. 

Οι αντιμυθολογίες επιστρέφουν εσπευσμένα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας γιατί από ότι με ενημερώνουν από το κοντρόλ έχετε να δείτε κείμενο από το 2014.

Εδώ που τα λέμε, δεν έχουνε αλλάξει και πολλά:


Πω, άλλαξαν σχεδόν όλα.

Εγώ όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια θα τα συνόψιζα στην εξής φράση: από τον ΠΑΟΚ της δυναμικής έχουμε περάσει στον ΠΑΟΚ της δύναμης. 

Επειδή τα βήματα είναι σταδιακά, ίσως δεν έχει καταλάβει κανείς τη σημασία των αλλαγών που έχουν συμβεί, και αυτό μπορούμε να το αντιληφθούμε μόνο στη διαχρονία.

Όπως μου είχε πει στερεοτυπικός Επταλοφίτης παοκτσής των 80s: "Εμένα ρε συ όλα αυτά μου φαίνονται πολύ παράξενα. Κατεβαίνουνε οι άλλοι στην Αθήνα και λένε τι σύστημα θα παίξουμε και αν είναι φορμαρισμένο το εξτρέμ. Εγώ θυμάμαι κατεβαίναμε, αγωνιστικά ήμασταν χάλια και κάναμε κερκιδάρες και ντράβαλα"

Ως παοκτσής που έμαθα το γήπεδο στα τέλη της δεκαετίας του 90' εγώ σκαλώνω με άλλο πράγμα: Έχοντας ζήσει τον ΠΑΟΚ του Καλύβα, του Μπατατούδη, του Γούμενου, των απίστευτων υποψήφιων επενδυτών στιλ Καμπάνη, Πάνου Παπαδόπουλου και έχοντας θαυμάσει τις επιστολές στον Καντάφι (...), έχοντας δει πάνω από τρεις φορές την ομάδα μου να διαλύεται από προσφυγές, σκαλώνω πολύ με κάτι άλλο. 

Βλέπω παοκτσάκι 15-16 χρονών να μιλάει με Παναθηναϊκό και να του λέει "Άντε ρε μπατίρη!"

Εκεί βραχυκυκλώνω, καίγεται όλο το σύστημα, δεν μπορώ να το συλλάβω. 

Ρε αγορίνα μου, πλάκα μας κάνεις; Μιλάμε για τους ίδιους; Tην ομάδα των εφοπλιστών, των καναλαρχών, των φαρμακοβιομηχάνων;

Εμείς είμαστε λάθος. Το παιδί αυτή την κατάσταση έζησε, αυτή λέει. Ήταν σοφός αυτός που είπε ότι η ζωή είναι ρόδα και γυρνάει. Ακόμη και αυτό το οποίο θα σου φαινόταν κάποτε το πιο ευφάνταστο σενάριο, σήμερα είναι πραγματικότητα. Ο ΠΑΟΚ του 2018 έχει ένα υπερπλήρες ρόστερ και ένα εύρωστο σωματείο από όλες τις πλευρές, ενώ ο Παναθηναϊκός περιμένει τον... Πιέγκμπονσαντ.

Ο ΠΑΟΚ του 2014 κατέβηκε στην Αθήνα με μία κάποια αισιοδοξία και έφαγε τέσσερα μπαλάκια στον τελικό. Από τότε, τις περισσότερες φορές που έχει συναντήσει τον ΠΑΟ, τον έχει γαζώσει. 




Οι δύο τελικοί κυπέλλων απέναντι στην ΑΕΚ και οι δύο διαδοχικές κατακτήσεις, καθώς και η νίκη του στο περσινό ΠΑΟΚ-ΑΕΚ προς το τέλος της χρονιάς, έδειξαν την ολοκληρωτική αλλαγή νοοτροπίας που έχει συντελεστεί αγωνιστικά. 

Χρειάστηκαν οι γνωστές παρασπονδίες που οδήγησαν στην απώλεια του πρωταθλήματος 2017-18, με τον προπονητή του Ολυμπιακού να φεύγει χτυπημένος και σε ημιθανή κατάσταση από εκτόξευση σερπαντίνας, καθώς και τις παλινωδίες του διαιτητή Κομίνη στο ΠΑΟΚ-ΑΕΚ για να χάσει ο ΠΑΟΚ αυτό το πρωτάθλημα. Η συνέχεια γνωστή, καθώς και οι ποινές που ακόμη κουβαλάμε στην πλάτη. 

Φέτος, ξεκινώντας με ένα δαιμονιώδες 7 στα 7 και κερδίζοντας σε αυτή τη σειρά παιχνιδιών ΑΕΚ εντός και ΟΣΦΠ, Άρη εκτός, η ομάς δείχνει ότι πατάει πιο σίγουρα από ποτέ για να σηκώσει επιτέλους τον πιο βαρύ εγχώριο μαστραπά. 

Τώρα αρχίζω και θυμάμαι τους παλιούς παοκτσήδες, που λέγανε ότι στη δεκαετία του 70 ο ΠΑΟΚ άξιζε τρία τουλάχιστον πρωταθλήματα και πήρε ένα. 

Δυστυχώς, έτσι όπως είναι διαρθρωμένο όχι μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά και η νεοελληνική κοινωνία,  για να φτάσεις στην κορυφή πρέπει να είσαι όχι απλώς καλύτερος, αλλά τρεις φορές καλύτερος έτσι ώστε να παρακάμψεις και τα εμπόδια που -δε μπορεί- κάπου θα συναντήσεις.

Η διαφορά του τώρα με το τότε είναι ότι ο ΠΑΟΚ έχει λεφτά. Και μάλιστα πολλά λεφτά. Δεν μιλάμε για την εικονική ρευστότητα του Μπατατούδη στα 90s, αλλά για ένα μεγιστάνα με εμβέλεια τρισεκατομμυρίου. 

Αυτό, ειδικά για εμάς που ζήσαμε καμιά δεκαπενταριά χρόνια με το μότο "πάρε τον ΠΑΟΚ στα χέρια σου" και τα χέρια μας είχανε βγάλει ρόζους, κάθεται λίγο ξένο.

Πολλοί το βλέπουν ρομαντικά, ότι τάχα θα μεταλλαχτεί το DNA μας. Θέλετε τη γνώμη μου; Το DNA μεταλάσσεται ούτως ή άλλως, να γράφω μερικές αράδες και βλέπουμε πόσο διαφέρει ο παοκτσής του 70 από εκείνον του 80 και του 90. Ε λοιπόν ο παοκτσής του 2020 θα έχει τη στόφα του νικητή. 

Όμως, ουδέν καλόν αμιγές κακού. Το γεγονός ότι το "Μία πόλη, μία ομάδα" λίγο πολύ έγινε πραγματικότητα, αναπόφευκτα συνδέει τον ΠΑΟΚ με παθογένειες της ίδιας της πόλης. Παρατηρείται δηλαδή το φαινόμενο η Τούμπα να έχει γίνει μόδα, να μην γεννιούνται τα τελευταία χρόνια τόσο ευφάνταστα συνθήματα, ή ακόμη να γίνεται μέσω της ομάδας προπαγάνδα μισάνθρωπων ιδεολογιών από μία μερίδα ανθρώπων. 

Εκεί όλοι πρέπει να δούμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε, πώς θα παρέμβει ο καθένας από το μετερίζι του. Αλλά με δημιουργικό τσαμπουκά και όχι με γκρίνια.

Θα επανέλθουμε, λούπερ θέλοντος και καιρού επιτρέποντος σε αρκετά από τα παραπάνω. Μέχρι τότε, προσοχή στις μυθολογίες, έξω και μέσα από το κάστρο. 
Τόσο κόσμο είχε να δει καιρό έξω από το σύνδεσμο. Οι γνωστές φάτσες, άλλες που είχαν να φανούν καιρό, κόσμος από άλλες γειτονιές.
«Πάμε να το πάρουμε ρε;»
«Λες να στραβώσει η φάση;»
«1-0 το βλέπω, 2-1, στο έτσι»
Και δώστου οι κουβέντες που κράτησαν για ώρες. Πώς να σκοτώσεις τόσο χρόνο, που σε τρώει η ανυπομονησία και έχεις περίπου 20 ώρες μέχρι να βρεθείς στο γήπεδο και να σφυριχτεί η έναρξη. Άλλωστε, πολλοί ήταν ήδη κοκαλωμένοι και δεν ένιωθαν καν την ακατάσχετη φλυαρία, είχαν γίνει πηγαδάκια αβέρτα μέχρι να μπούμε στα πούλμαν.
Όχι ότι η κατάσταση άλλαξε όταν βρεθήκαμε μέσα: τα ονόματα, το μοίρασμα των εισιτηρίων, τα πειράγματα, τα καντήλια, τα ποτά τα τσιγάρα και λοιπά, ιεροτελεστίες. Πως λέγαμε παλιά; «Δικαίωμά μας να ταξιδεύουμε». Χίλιες φορές να ταξιδεύεις παρά να είσαι στο εντός, ένα τέταρτο πριν το παιχνίδι με τον καφέ στο χέρι. Όπως περνάνε τα χρόνια, μαζί με τα άλλα δικαιώματά μας, έγινε λάστιχο και αυτό. Γι’αυτό βλέπεις κάτι μαντράχαλους 30 και 35 χρονών να κάνουν σαν παιδιά όταν 4-5 φορές το χρόνο μπαίνουν στο πούλμαν. Βέβαια, αυτή η εκδρομή καμία σχέση δεν είχε με τις άλλες.
Όταν έφτασε στο γήπεδο, όλα ήταν μαγικά. Βόλτες περιμετρικά του γηπέδου, γνωστοί από άλλες πόλεις, αναπάντεχες συναντήσεις, συνθήματα δεξιά αριστερά.
Μπήκε στην κερκίδα: Από δω να περάσουμε το κάγκελο, από εκεί θα κάτσουμε. Εκεί που πρέπει. Και να τους έχουμε φάτσα κάρτα απέναντι να τους τη λέμε. Όντως, έτσι γίνεται.
«ΒΟΥ-ΒΟΥ-ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ» φωνάζει η μισογεμάτη κερκίδα τους.
Χαχαχα, δεν είναι δυνατόν να το λένε ακόμα αυτό.
«Ε-Ε-ΕΛΛΗΝΕΣ» απάντησε μία δεκαπλάσια σε ένταση ασπρόμαυρη κερκίδα.
Τη σακουλεύτηκαν. Δεν το ξαναφώναξαν.
Λίγο μετά, σηκώνουν τα αγοραστά πράσινα σημαιάκια τους και τα κουνάνε δεξιά αριστερά. Οκ, όμορφο.
Εντελώς αυθόρμητα, αρχίζει η γνωστή μας αυτοσχέδια σκηνοθεσία στις εκδρομές. Μόνο που τώρα δεν ήμασταν χίλια κομμάτια σε ένα πεταλάκι, αλλά 20.000 στο μεγαλύτερο γήπεδο της Ελλάδας. Οι αυτοσχέδιες σημαίες μας σε συνδυασμό με το ανέβασμα στη φωνή ήταν μία ομοβροντία.
«Ρε σεις, δε νιώθετε σαν να κλέβουμε εκκλησία;»
Είναι αλήθεια ότι το τελευταίο άγχος όλων αυτών των εκδρομέων ήταν το πώς θα πάρουν την κερκίδα. Σε αυτούς που ανάγκασαν τον πρωθυπουργό να φύγει από την πίσω πόρτα της ΔΕΘ, σε αυτούς που έχουν οργώσει τη μισή Ευρώπη και έχουν υποκλιθεί μεγαθήρια, δεν είναι δυνατόν να αγχώσει το άχρωμο ΟΑΚΑ. Λίγο να μας πάει και το ματς…
Και τότε άρχισαν οι στραβές. Οι κλασικές μανούρες μεταξύ μας πριν αρχίσει το παιχνίδι. Το σφύριγμα της έναρξης και οι παίκτες που δεν πέφτουν στην μπάλα με λύσσα. Το γκολ που δεχτήκαμε. Σαν βήματα προς τα πίσω. Όλο το υπόλοιπο ένα ξενέρωμα που γινόταν όλο και μεγαλύτερο. Μέχρι και η κερκίδα του ΠΑΟ ακουγόταν δυνατά πλέον.
Γύρισε το κεφάλι και κοίταξε το γήπεδο για τελευταία φορά πριν βγει. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ πήγαν να χειροκροτήσουν, έφαγαν γιούχα, ζήτησαν μία ψιλοσυγγνώμη. Οι παίκτες του ΠΑΟ να μας χειροκροτούν. Κάποιοι σαν να απάντησαν. Στην τελική πώς να μην αναγνωρίσεις ότι έπαιξαν καλύτερα, όταν οι δικοί σου δεν κατάλαβαν καν τι είχαν κατέβει στην Αθήνα  να κάνουν.
Και μετά κλείνει το στόμα και ξαναμίλησε όταν το πούλμαν έφτασε Θεσσαλονίκη. Στο δρόμο όλοι έκαναν πάνω-κάτω τις ίδιες σκέψεις: Κι αν δεν είχαμε τόσες πολλές σημαντικές απουσίες; Ο Κλάους δεν θα είχε βάλει τουλάχιστον ένα γκολ εκεί μέσα; Και αν δεν είχαμε μείνει στη μέση της χρονιάς με υπηρεσιακό προπονητή για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν; Κι αν είχαμε ισοφαρίσει όταν το σκορ ήταν 1-0 και τους πιέζαμε; Μήπως αποπροσανατολίστηκαν όλοι από την νίκη στον ημιτελικό και νόμιζαν ότι φτάσαμε ήδη; Μήπως ήταν λίγος ο χρόνος για να ανασυνταχθούμε;
Όμως δε λέει τίποτε από αυτά, γιατί δεν έχει τίποτε από όλα αυτά την παραμικρή σημασία.
Ένας μόνο βρίσκει το κουράγιο να μιλήσει: «Ρε σεις, αυτή δεν είναι η μπάλα; Πότε γίναμε ΠΑΟΚ για τις νίκες; Με αυτά θα γίνουμε πιο δεμένοι. Αλλά να πατάτε στο σύνδεσμο και από αύριο, μη γαμιέστε»
Και η σχετική ψιλοκαζούρα.
Ναι, να πάμε και την Τετάρτη.
Όπως και να έχει το θέμα, γράφτηκε Ιστορία.
Αλλά έχει και μαύρες σελίδες η πουτάνα. 
Είμαι πολύ ευχαριστημένος επειδή το πρώτο μου κείμενο εδώ συμπίπτει με δύο καινούρια ξεκινήματα: Το πρώτο το γνωρίζουμε όλοι. Είναι η δημιουργία μίας ομάδας ανταγωνιστικής, με έναν πολύ σοβαρό προπονητή στο τιμόνι και ένα γενικότερο πλάνο που φαίνεται ότι μπορεί να μας πάει μακριά.

Το δεύτερο είναι αυτή η γωνία του διαδικτύου που λέγεται looper5. Τα τελευταία χρόνια έχουν ξεφυτρώσει σελίδες σαν μανιτάρια, που υποτίθεται πως ειδικεύονται στην αρθρογραφία ενός συγκεκριμένου συλλόγου. Σελίδες από ανθρώπους που είναι δημοσιογράφοι και προσπαθούν να βγάλουν εξτραδάκια ή να χτίσουν την επιρροή τους στους αναγνώστες για να πετύχουν άλλα οφέλη. Σελίδες από ανθρώπους που ξεκίνησαν ως οπαδοί και ζήλεψαν τους δημοσιογράφους, καταλήγοντας να κάνουν ακριβώς το ίδιο.

Προφανώς είμαι εδώ γιατί πιστεύω ότι αυτός ο χώρος μπορεί να πετύχει κάτι το διαφορετικό. Να ενημερώνει χωρίς να κατευθύνει. Να προβληματίζει χωρίς να μιζεριάζει. Να πετύχει την ισορροπία εκείνη που κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος θέλει για να μη χαραμίζει το χρόνο του διαβάζοντας προκάτ ιστορίες.

Μπορεί να με ξέρεις, μπορεί και όχι. Μπορεί να με είδες στα κλεφτά στο παλιό paokg4.org, όταν κριτικάραμε την «υπέρβαση» του Γουμέην και το «ΠΑΟΚ ΠΑΝΩ ΑΠ’ΟΛΑ» που κατέντησε «ΠΑΝΤΑ ΚΟΚΑ-ΚΟΛΑ» στα χείλη και στις πένες των αυλοκολάκων. Μπορεί να με πήρε το μάτι σου στο ΓΣΠ της Κύπρου, όταν μαζί με μερικούς ακόμα τρελούς γράφαμε «ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΟΥ ΠΑΟΚ ΕΧΟΥΝ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ» ή «ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΤΟ ΟΥΕΦΑ, ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΠΡΕΦΑ, ΤΟΝ ΠΑΟΚ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΡΩΤΟ, ΒΡΕΙΤΕ ΤΡΟΠΟ». Γράψαμε κι άλλα πολλά, την οργή μας και τα όνειρά μας πάνω σε πανιά, όπως το άλλο «Η ΒΟΥΛΗ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ, ΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΤΟΥ Π.Α.Ο.Κ  ΠΟΤΕ» όταν είχε ξεσπάσει εκείνη η υστερία ενάντια στους συνδέσμους . Μα περισσότερο απ’όλα, θυμάμαι ένα άλλο πανί. Το γράψαμε ένα μεσημέρι, έχοντας καταναλώσει σεβαστές ποσότητες αλκοόλ, σε μία πλατεία. Ένας μπηκε στη μέση και άρχισε να γράφει στο ύφασμα. «Τι θα γράψεις ρε;» οι περίεργοι από πάνω. «ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΜΥΑΛΑ» είπε εμφανώς ζαλισμένος.  Πήρε το σπρέι και άρχισε να γράφει με προσήλωση. Φτάνοντας προς το τέλος, και μέσα στη θολουρα του, είδε ότι τα γράμματα που είχε κάνει ήταν πολύ μεγάλα για να χωρέσει ολόκληρο. Το πανί έμεινε μέχρι το «ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ» και ξεσπάσαμε όλοι μαζί σε γέλια. Μετά από λίγη σκέψη, είπαμε δεν πειράζει. Είναι πιο ωραίο έτσι. Είναι πολύ πιο ωραίο έτσι. Και εκεί μέσα στο ξεχωριστό αυτό μεθύσι, καταλάβαμε τι σημαίνει παοκτσήδικη χαρμολύπη. Καταλάβαμε για μία ακόμη φορά το άσπρο και το μαύρο της ζωής μας που θα είναι για πάντα ο οδηγός.

Λέω σήμερα, αγαπητέ συνάρρωστε, να μη σου πω ιστορίες για λεφτά.
Ζεις σε μία ατμόσφαιρα που σε έχει κυριεύσει με αυτά. Τα λεφτά που χρωστάει η χώρα σου και έχει καταντήσει διεθνής καρπαζοεισπράκτωρ. Τα λεφτά που χρωστάει η οικογένειά σου και την βγάζει δύσκολα. Τα λεφτά που χρωστάς ή σου χρωστάνε. Τα λεφτά που βάζει ο Σαββίδης και πολλοί τα βλέπουν ως μία διέξοδο για να χαρούν λίγο. Ακριβώς επειδή όλη τη μέρα, όλο και περισσότερο σκεφτόμαστε και μιλάμε για λεφτά.

Δεν είμαι ούτε ερημίτης ούτε υπεράνω. Και εγώ όλη μέρα για αυτά σκίζομαι, και εγώ χρωστάω και μου χρωστάνε. Αλλά λέω ότι υπάρχουν και πράγματα όπου αυτό το πολύ ισχυρό μέσο εξασφάλισης συμφερόντων, είναι εκτός παιχνιδιού, δε μετράει μία.

Θα σου πω για την πρώτη φορά που πέρασα το κατώφλι της Τούμπας και ερωτεύτηκα.
Είδα τον φωταγωγημένο χώρο και τον τόσο κόσμο, που με στιγμάτισε από τότε. Κόσμο από όλες τις κοινωνικές και μορφωτικές τάξεις, κόσμο με μία παράξενη γυαλάδα στο μάτι. Εκείνη τη ματιά την κληρονόμησα για πάντα.

Είναι πολύ παράξενο για τους ανθρώπους που δεν το έχουν ζήσει. Βλέπουν «22 μαντραχαλάδες να κυνηγάνε μία μπάλα» ή «κόσμο να εκτονώνεται» αλλά όποιος το έχει βιώσει ξέρει ότι είναι κάτι πολύ βαθύτερο και εντονότερο από αυτό.
Εκείνη τη στιγμή ερωτεύτηκα, όπως ερωτεύεται ο κάθε άνθρωπος στην εφηβική του ηλικία. Ανόθευτα, γνήσια. Και στην πορεία της ζωής μου έχω ερωτευτεί διάφορες καταστάσεις και ανθρώπους, αλλά αυτό δε με πρόδωσε ποτέ. Κάθε φορά που περνάω αυτό το κατώφλι, ξαναγίνομαι 15 χρονών κι αυτό δε μπορεί να μου το πάρει κανείς.

Θα σου πω για τις στιγμές που μπήκα σε ένα λεωφορείο και μοιράστηκα το φαγητό μου, το ποτό μου και τα χρήματά μου (να τα πάλι) με ανθρώπους που δεν γνώριζα, και είδα άλλους να κάνουν το ίδιο για μένα.
Θα σου πω για τις εκδρομές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μπαίνοντας σε πόλεις που βλέπαμε για πρώτη φορά, με το κεφάλι ψηλά και τη γροθιά μας στον αέρα, και γύρω τους ανυποψίαστους πολίτες να αναρωτιούνται «ποιοί είναι αυτοί οι τρελοί με τα ασπρόμαυρα; Πως ήρθαν από τόσο μακριά;»  Ούτε εμείς ξέραμε το πως. Αλλά ήμασταν εκεί.

Θα σου πω για την ανατριχίλα που μπορεί να νιώσεις όταν βρίσκεσαι έξω από το προαύλιο μίας φυλακής και φωνάζεις στα αδέρφια σου «ΣΗΜΕΡΑ ΕΓΩ, ΑΥΡΙΟ ΕΣΥ» και να ακούς τις φωνές τους να απαντούν μέσα από τα σίδερα.

Τέτοια θα σου λέω, αγαπητέ συνάρρωστε. Και αν δεν είχες αρρωστήσει κι εσύ από αυτόν τον περίεργο έρωτα, δε θα κατάφερνες ούτε να τελειώσεις αυτό το κείμενο, θα το προσπερνούσες σαν να μη σου μίλησε ποτέ. Εδώ θα είμαστε μόνο για αυτούς που ήταν γραφτό να συναντηθούμε, στα όμορφα αλλά και στα δύσκολα. Κυρίως στα δύσκολα.